Waarom een warming up zo belangrijk is
Woensdagavond kreeg ik een appje van Janetta: “Afspreken voor de wedstrijden was een drama”. En
dat bleek ook wel toen ze het wedstrijdschema doorstuurde: één keer om zes uur ’s avonds tussen
andere drukke activiteiten in, op zondagmorgen om half negen (een ramptijd voor een avondmens)
en nog een keertje vroeg in de ochtend.
Maar goed, je moet er wat voor over hebben als je met het Burmania dubbeltoernooi mee wilt doen,
dus begonnen we vol goede moed op donderdagavond om zes uur aan onze eerste wedstrijd tegen
Maria en Anika. Na een korte inspeeltijd was het al snel ‘zullen we maar beginnen’, want ook
Anika zat krap in de tijd en we wisten dat we aan elkaar gewaagd waren. Na twee rally’s een
scherpe bal op rechts, een sprintje, bal gehaald en … spier verrekt…
Na een korte onderbreking en een massage van Janetta hebben we de wedstrijd gewoon
uitgespeeld. Het was een mooie pot met lange rally’s, slimme korte ballen van Maria, veel diepe
strakke ballen van Annika, een paar mooie passeerslagen van Janetta en ik wist, ondanks de onwillige
spier, zowaar een paar ballen bij het net te verschalken. Uiteindelijk trokken wij toch aan het kortste
eind en gingen Maria en Anika er met de winst vandoor: 6-4, 7-5 voor hen.
Nu, een dag later, doet het been het weer goed, maar de les is geleerd: de volgende keer gaat deze
dame eerder van huis en pas na een uitgebreide warming up aan een wedstrijd beginnen. Maar hoe
doen anderen dat? Doen jullie wel iets aan een warming up?
Monique.